#96 - Dagmar Oudshoorn

Dagmar Oudshoorn is de directeur van Amnesty International Nederland. Ze is verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding van de organisatie en zet zich in voor mensenrechten wereldwijd. Ze heeft ook gewerkt als Hoofd Operatiën bij de Nationale Politie, Eenheid Amsterdam.

Van 2010 tot 2018 was ze burgemeester van Uithoorn. In 2021 werd Dagmar benoemd tot voorzitter van het adviescollege dialooggroep slavernijverleden.

In de podcast vertelt Dagmar dat ze zich veel bezig houdt met geluk. Privé, omdat ze natuurlijk graag gelukkig wilt zijn, maar zeker ook in haar werk. Ze heeft een positieve instelling en dat helpt haar om gelukkig te zijn en geluk te zien. Er zijn echter ook heel veel mensen die ongelukkig zijn en niet de mogelijkheden hebben om daar wat aan te doen. Volgens Dagmar zijn mensen die in een democratische rechtsstaat leven gelukkiger dan mensen die in een dictatuur wonen. Desondanks kunnen ook die mensen gelukkig zijn. Ze probeert in haar functie bij Amnesty International mensen te helpen door invloed uit te oefenen op regimes en op het beleid. Dagmar noemt voorbeelden van mensen die weliswaar niet in een gevangenis zitten, maar wel vast zitten in een land, waardoor ze niet bij hun gezinnen kunnen zijn. Ze realiseert zich dat, juist omdat ze met zulke grote thema’s bezig is, dat geluk in de kleine dingen zit en in de resultaten die je soms behaalt na vaak jaren vechten en procederen voor een goede zaak. Volgens Dagmar is geluk geen recht, maar een mogelijk resultaat als de mensenrechten goed zijn geregeld. Amnesty International houdt zich voornamelijk bezig met buitenlandse regimes en problemen, maar ook in Nederland is nog niet alles goed geregeld als je bijvoorbeeld kijkt naar de vluchtelingenopvang, de toeslagenaffaire en het etnisch profileren. Amnesty International heeft een signalerende functie en probeert een stem te zijn voor mensen die niet worden gehoord. Dagmar legt uit waar Amnesty Nederland zich mee bezig houdt en hoe de organisatie nationaal en internationaal is gestructureerd. Ze legt uit waaruit de mensenrechten zijn ontstaan. Het gaat met name over hoe de overheid zich dient te verhouden tot haar burgers. We hebben het in detail over demonstraties en over wat wel en niet mag. Volgens Dagmar moeten we demonstraties koesteren omdat het een vreedzame manier is om dingen voor elkaar te krijgen. Het is de reden dat we fietspaden hebben in Nederland en dat vrouwen mogen stemmen. We hebben het over de mensenrechten en het probleem dat landen, ondanks dat ze deze hebben getekend, zich er toch niet aan houden. We hebben het over de oorlog in Oekraïne en over de rol die Amnesty daar bekleedt. Volgens Dagmar gaan we de missie van HOPE XXL (een kans op een leven met een acht voor iedereen in de wereld aan het einde van deze eeuw) niet behalen, maar is de poging om het te behalen hard nodig. Je moet grote doelen zetten, anders haal je ze sowieso niet. Ze legt aan de hand van voorbeelden uit dat we sinds de WOII belangrijke stappen hebben gezet, maar dat dat we, als het om de mensenrechten gaat, er nog lang niet zijn. Ze legt uit dat mensen niet gelijk zijn, maar dat iedereen het recht heeft om gelijkwaardig te worden behandeld. Ze vertelt als laatste een mooi verhaal over het moment dat haar geadopteerde zoontje haar als mama accepteerde.